Over en uit

Mickey, de beste kat op deze aardbol, is niet meer. Een aantal weken geleden besloot hij een carriere als eenhoorn te starten. Hij groeide een bobbel op zijn neus. Dierenarts schreef een antibiotica-kuur voor, om een infectie te behandelen of uit te sluiten. Mickey liet tijdens die kuur twee keer 's nachts zijn plas lopen, er lekker doorheen slapend.

Dierenarts meldde dat dat wel eens een blaasontsteking kon zijn, dus hij kreeg een kort kuurtje antibiotica erachteraan, plus een kuur ontstekingsremmers voor zijn koppige bobbel. De bobbel groeide niet echt, maar was ook niet weg te krijgen. Na deze beide kuren zouden we een foto gaan maken. Zaterdag ging de laatste tablet erin. Zondag was hij erg verward en wankel, hij at niet. Maandagochtend belde ik voor een afspraak, om 12.00 uur zaten we bij de dierenarts, om 12.15 wisten we dat het niet goed zat, om 12.30 maakten we een beslissing, om 12.45 sliep hij in en om 13.00 was dat voorgoed.

Het ritje naar Delfzijl maakten we maar weer, zonder op de kaart te kijken. We zoeken een urntje uit die we nog niet hebben en dat kost best even moeite. Door hun gebrek aan keuze, maar ook door onze groeiende verzameling. De waarschuwing voor het stapje omlaag hebben we niet nodig, we kennen het hier. Papieren getekend, geld betaald, nog even kijken in dat koude hok waar Mickey op een luierdoekje ligt, in zijn dekentje, met een nette doek van het crematorium eroverheen. Hmm, zie jij dat ook, zijn poot beweegt? En tilt hij nu zijn kop op? Twee verdrietige mensen vergeten verdrietig te zijn en kijken vol ongeloof naar trekkende ledemaatjes. Voelen, nee, hij is echt best koud. Luisteren, maar het is mijn eigen op hol geslagen hart dat zijn borstkas terugkaatst mijn oor in. We bellen de dierenkliniek. Ze sturen een collega die vlakbij zit. Hij komt binnen, maakt een horkenopmerking, luistert uitvoerig naar Mickey's hart en kondigt aan dat de kat morsdood is. In een bizar moment glimlach ik dankbaar naar de hork die te doen denkt te hebben met twee simpele zielen die spierstuiptrekkingen na het overlijden niet kennen. Weet hij veel dat dit de vierde is die we in een jaar laten omvormen tot iets dat in een potje past. We leggen hork uit dat we het fenomeen kennen, maar dat dit zolang aanhoudt en best lang na de euthanasie. En hij gaat toch straks de oven is, dus ja, maar voor de zekerheid he? Hork lacht schamper en zegt: "Hij is echt dood hoor!" Hij vertrekt met zijn zwijgende assistente achter hem aan. Ik hervat mijn hysterische lachbui om Mickey's laatste streken. Dan moeten we gaan en hij mag niet meer mee. Het is alleen zijn lichaam, dat weet ik, maar het is wel dat knokige lichaampje dat 's nachts tegen me aan lag, stiekem onder het dekbed omdat hij het zo koud had. Dat koppie met die smalle, tandeloze snoet, waar dat enorm luide gekraai uit kwam als hij wenste te eten. Mickey was bij me sinds mijn 19e. Ik ben nu bijna 33 en vind het zo moeilijk om zijn dode lichaam achter te laten, in de steek te laten. Gelukkig ligt hij nu wel braaf stil.

Hij is echt dood, hoor!

Treurnis

Beesten brengen vreugde en liefde in je leven. Bovendien kun je lol met ze hebben.

Vertel dat die stomme bobbel op Mickey's neus, die zijn ondergang gaat zijn. Had ik zijn schildklier, zijn tandvleesontsteking, zijn gevoelige darmpjes onder controle, gaat ie bobbels groeien. Ja, daaag!!

Inderdaad daaag, Mickey ademt wat hoorbaarder en dat bobbeltje op zijn neus is maar het topje van de ijsberg, ben ik bang. Rontgenfoto maken en dan verder denken.

Een van de asielhonden stierf afgelopen week. Het was een dalmaat van bijna tien jaar, met bijna 1,5 jaar cel achter de rug. Een zo goed mogelijke verzorging kan niet teniet doen dat hij dik 23 uur per dag in een kleine, ongezellige kennel zit, zonder zicht op mensen. Hij was niet goed van vertrouwen, vond andere honden niet leuk en gooide zichzelf daarmee van de markt. Dat hij graag wilde knuffelen en het heerlijk vond om op een luie stoel te liggen slapen en echt heus een prima hond was, zal nu niemand meer komen te weten. Wat een stomme mensen, die niet komen opdagen. Wat een stom volk dat maar pupjes uit een puppyfabriek blijft kopen. Wat een achterlijke samenleving, dat we niet meer geld over hebben voor een fatsoenlijke opvang van onze 'afval'-huisdieren. Uit het zicht, uit het hart. Komt u eens kijken in het plaatselijke dierenasiel? Deze hond verdiende het niet om alleen te sterven, na een lullige ziekteperiode, die hij niet kon overkomen door een gebrek aan reserve en hoop.

Mijn hart breekt twee keer deze week.